ΚΕΡΑΤΟ

Αντανάκλαση στο κέρατο
Του ευτυχισμένου ρινόκερου
Της ζαλισμένης ματιάς μου
Χαμόγελο που μυρίζει αχλάδι
Και συ νομίζεις πώς κοιμάσαι
Πώς ήταν μια μέρα σαν τις άλλες

ΕΙΣΟΔΟΣ

ΓΟΠΕΣ

Θαλασσοπούλια αναδεύουν στον αέρα
Μυρωδιές εύθραυστης στιγμής

Πόσες γόπες χωρούν σε μια παραλία;
Πόσο μίζερη μπορεί να είναι μια ζωή;
Αλμύρα ξεχασμένη στα χείλη
Για το καλοκαίρι που φεύγει
Και την εκδίκηση που αφήνει
Λίγο πριν κρυφτεί

Αύρα, ρίγος, θύμησες, σιγή
Μα πού πήγαν τα τζιτζίκια;
Τι θα σημαίνει πια εδώ ζωή;

ΣΕΡΦ

Μυρμήγκια μαύρα
Πάνω σε ξυλαράκια
Σερφ στις στάλες της πλάτης μου
ΑΥΤΗ Η ΚΑΨΑ

Αλάτινα νησιά να προσπελάσεις
Ψαροκόκαλο γλείφω
ΑΥΤΗ Η ΔΙΨΑ

Ξερό το βλέμμα
Χορτάτο από μπλε
Που μόνο στα όνειρα δροσίζει
Πηγμένο αίμα σαν το σάλιο
ΑΥΤΗ Η ΖΩΗ

Σκουριασμένη κονσέρβα
Λίγο κιτρινισμένο χαρτί
Καθαρό βάρος
Κι ένα σύννεφο
Που για λίγο με δροσεύει

ΔΩΣΕ ΡΕ
Λίγο το χέρι
Ή τράβα πιο κει

ΧΑΡΤΙΑ

Χαρτιά τράπουλας

Είναι μήπως σημαδεμένα;

Τα φύλλα πράσινα

Που δεν ξεσκίζει

(αυτός ο αρρωστιάρης αέρας)

ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ

Παγωμένα χλωμό φως

Φέρνει τις κόρες σε φάση συστολής

Μια ολόγιομη Σελήνη

Κάνει τρελαμένους αέρηδες

Να περνούν από τους αυλούς της ψυχής μου

Εκεί στο βάθος ένα πλάσμα ξέφρενα χορεύει

Τι περίεργη που είναι η σκιά του;

(Δυο κέρατα, λες, και ξεφυτρώνουν απ’ το

κεφάλι του)

Τα δέντρα δεν αρκούν να φιλτράρουν

Την τραγίσια μυρουδιά που φτάνει ως εμένα

Κάθε βήμα μου προς το χορό

Με μεθά περισσότερο

Μα με τρομάζει κι άλλο τόσο

Μα με τρομάζει κι άλλο τόσο

ΑΝΤΙΟ ΚΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΑ ΨΑΡΙΑ

ΜΟΥΣΤΑΛΕΥΡΙΑ

Μουσταλευριά

Τρισδιάστατη

Πέταξα στα μούτρα

Ενός υπουργού

Δυο μήνες τώρα

Είμαι φυλακή

Έπρεπε να την βάλω

Σε φακελάκι;

ΣΕ ΜΙΑ ΤΡΙΧΑ

Σε μια τεντωμένη τρίχα

Στερέωσα τη γη ολόκληρη

Το πιο όμορφο

Μικρόβιο που ‘χω δει

Τροχίζω τα δόντια

Τροχίζω τα δόντια

Στην άκρη του φεγγαριού

Και σπίθες μπήγονται

Στα ακροδάχτυλά μου

Σπίθες που για λίγο

Το σκοτάδι ξύνουν

Πληγές με ασημένιο αίμα

Τις τρίχες απ’ το γυμνό κορμί μου

Καψαλίζουν

Πριν χαθούν

Χαράζοντας σύμβολα

Στο ιδρωμένο μέτωπό μου

Φωτιά στο κενό

Με μαύρη φλόγα

Παγωμένη

Μην ρίχνετε άλλο

Τζατζίκια

Στα τζιτζίκια

Αφήστε κάτι έξω

Απ’ τον πολιτισμό σας

ΕΝ ΠΛΩ

Μην προσβάλλεις τη Σιωπή

Υπάρχει μεγαλύτερο κενό

Απ’ αυτό που αφήνεις

Όταν απεγνωσμένα προσπαθείς

Να το γεμίσεις – να το στολίσεις

Με πλαστικά ψώνια

Και ξεπλυμένο έρωτα

Με διάφανα ηχοτόπια

Προσβάλλοντας κάθε σιωπή

Έι, ποιητή

Του εφήμερα άχρονου

Της ρετουσαρισμένης ηδονής

Μη δαγκώνεις το τραπέζι

Αλλού είναι η τροφή

Μη ματώνεις άλλο τα νύχια

Αυτό είναι βιτρίνα – δεν είναι κορμί

ΕΝΟΧΕΣ

Χαμόγελο διάτρητο από σιωπές

Του κενού άχρηστες ενοχές

ΘΑΛΑΣΣΑ

ΤΟ ΨΑΡΙ

Το ψάρι που καπνίζει πίπα
Συνάντησα χθες βράδυ
Στο μπαρ του Τρελαμένου Κεραυνού

Ήταν ασημένιο, λαμπερό, σκεπτικό

Καφέ το κέρασα
Μιας κι είχε κόψει το αλκοόλ

Του μίλησα για μένα
Μέχρι που δάκρυσε
Και του ‘σβησε η πίπα

Ζήτησε δυο ποτήρια
Κι ένα μπουκάλι ρούμι
Μαύρο σαν τον καπνό

ΤΑΞΙΔΙΑ

Σκονισμένα ταξίδια
Μα εδώ η φτώχεια
Είναι πλούτος
Στο δρόμο έχεις
Ότι είσαι

ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΧΡΟΝΙΑ

Χιλιάδες χρόνια
Σας φτιάχνουν το θεό

Μην τον ξεφτυλίζετε
Για λίγα φράγκα

Αξίζει ένα καλύτερο παζάρι
Άντε, ρίξε πάλι το ζάρι

ΧΟΡΟΣ

Σαν το χορό
Του βατράχου
Χτυπώ ενέσεις
Στη σιωπή σου

Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ

Βουτώ το πρόσωπο
-μου
Μέσα σε ροζ ζελέ
-δροσερό

δυο τρίχες
-μου
έμειναν μέσα
-πάνω

το έπλυνα με νερό
-θαλασσινό

(πονάει πάντα /η πρώτη φορά)

ΒΟΥΤΙΑ

Βουτιά από ψηλά ή χαμηλά
Στο ανεξήγητο όραμα που τολμά
Το σύμπαν με μια γραμμή να ενώσει

Μπορείς να αντέξεις τη στιγμή
Που υπήρχες για να υπάρξεις ως μορφή
Που ήξερε πως για πάντα δεν υπάρχει;