Χαρτιά τράπουλας
Είναι μήπως σημαδεμένα;
Τα φύλλα πράσινα
Που δεν ξεσκίζει
(αυτός ο αρρωστιάρης αέρας)
ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ - ΚΙ ΟΣΑ ΑΝΤΕΧΕΤΕ ΤΗ ΝΥΧΤΑ!
Χαρτιά τράπουλας
Είναι μήπως σημαδεμένα;
Τα φύλλα πράσινα
Που δεν ξεσκίζει
(αυτός ο αρρωστιάρης αέρας)
Παγωμένα χλωμό φως
Φέρνει τις κόρες σε φάση συστολής
Μια ολόγιομη Σελήνη
Κάνει τρελαμένους αέρηδες
Να περνούν από τους αυλούς της ψυχής μου
Εκεί στο βάθος ένα πλάσμα ξέφρενα χορεύει
Τι περίεργη που είναι η σκιά του;
(Δυο κέρατα, λες, και ξεφυτρώνουν απ’ το
κεφάλι του)
Τα δέντρα δεν αρκούν να φιλτράρουν
Την τραγίσια μυρουδιά που φτάνει ως εμένα
Κάθε βήμα μου προς το χορό
Με μεθά περισσότερο
Μα με τρομάζει κι άλλο τόσο
Μα με τρομάζει κι άλλο τόσο
Μουσταλευριά
Τρισδιάστατη
Πέταξα στα μούτρα
Ενός υπουργού
Δυο μήνες τώρα
Είμαι φυλακή
Έπρεπε να την βάλω
Σε φακελάκι;
Τροχίζω τα δόντια
Στην άκρη του φεγγαριού
Και σπίθες μπήγονται
Στα ακροδάχτυλά μου
Σπίθες που για λίγο
Το σκοτάδι ξύνουν
Πληγές με ασημένιο αίμα
Τις τρίχες απ’ το γυμνό κορμί μου
Καψαλίζουν
Πριν χαθούν
Χαράζοντας σύμβολα
Στο ιδρωμένο μέτωπό μου
Φωτιά στο κενό
Με μαύρη φλόγα
Παγωμένη
Απ’ αυτό που αφήνεις
Όταν απεγνωσμένα προσπαθείς
Να το γεμίσεις – να το στολίσεις
Με πλαστικά ψώνια
Και ξεπλυμένο έρωτα
Με διάφανα ηχοτόπια
Προσβάλλοντας κάθε σιωπή
Έι, ποιητή
Του εφήμερα άχρονου
Της ρετουσαρισμένης ηδονής
Μη δαγκώνεις το τραπέζι
Αλλού είναι η τροφή
Μη ματώνεις άλλο τα νύχια
Αυτό είναι βιτρίνα – δεν είναι κορμί